Z wielu rzeczy, których spodziewałem się skreślić z mojej karty bingo 2021, bycie oddanym stanem JoJo Siwa nie było jedną z nich. A jednak oto jestem, mam 22 lata i spędzam każdą poniedziałkową noc oglądając Taniec z gwiazdami tylko po to, by kibicować nastoletniej sensacji, która przechodzi do historii jako pierwsza para tej samej płci w połowie serialu. Oprócz tego, że był to naprawdę ogromny moment dla reprezentacji LGBTQ+ w telewizji, była część mnie, która była tak szczęśliwa, że młodsi widzowie queer oglądający to w domu mieli kogoś, na kogo mogliby spojrzeć — luksus, którego nie miałem, kiedy byłem 12 lat.
W gimnazjum byłam bardzo podobna do wszystkich innych: niezręczna i niewygodna. Byłem też jednak dziwaczny — czego dowodem było moje wielokrotne oglądanie Bring it On „do fabuły” — ale wtedy o tym nie wiedziałem. A może tak, ale nie byłam pewna, jak to wyglądało dla kogoś takiego jak ja.
Widzisz, w 2011 roku Kurt (Chris Colfer) i Santana (Naya Rivera) z Glee byli jedynymi głównymi reprezentantami queeru w telewizji w czasie największej oglądalności. Poza tym Tyler Oakley był jedynym gejowskim YouTuberem, który osiągnął ten sam poziom sławy, co jego heteroseksualni rówieśnicy. I chociaż cała ta reprezentacja LGBTQ+ była i jest ważna, Kurt i Santana wciąż byli tylko postaciami, a Tyler Oakley był o dziesięć lat starszy ode mnie – więc moja zdolność nawiązywania relacji była ograniczona.
JoJo Siwa i Jenna Johnson dosłownie pochyliły się do tyłu, aby zmiażdżyć swoją rutynę „Deszcz na mnie”
W tym czasie celebrytkami, na które patrzyłem, były panie z Disney Channel – Hilary Duff, Raven-Symoné, Miley Cyrus, Selena Gomez i tak dalej. Gdybym pewnego dnia obudził się na wiadomość, że Vanessa Hudgens z High School Musical lub Demi Lovato z Camp Rock są gejami, transseksualni lub gdziekolwiek indziej w spektrum LGBTQ+ — zaakceptowanie tego, że ja też, byłoby o wiele łatwiejsze.
Jak się okazuje, wiele gwiazd, na które patrzyłem, było dziwacznych — Demi Lovato, Miley Cyrus, Alyson Stoner, żeby wymienić tylko kilka. Ale w 2011, coming out był końcem kariery, szczególnie dla tych z młodszymi fanami. Ponieważ nikt, na kogo wtedy patrzyłem, nie wychodził, 12-latka czuła się niesamowicie odizolowana.
Właśnie dlatego JoJo Siwa bycie dumnym w wieku zaledwie 18 lat jest czymś więcej niż tylko ważnym, ma kluczowe znaczenie dla młodzieży LGBTQ+. Decyzja Siwy, by być szczerym nie tylko ze sobą, ale także ze swoimi fanami, bez względu na konsekwencje, oznacza zmianę w naszej kulturze, która nadchodzi od dawna. Dawno minęły czasy, w których queer jest postrzegany jako z natury dorosły lub „zła cecha” dla wzoru do naśladowania. Żyjemy teraz w czasach, w których dzieci i nastolatki LGBTQ+ mogą oglądać jednego z najpopularniejszych artystów dziecięcych na świecie, który bez skrupułów jest sobą – i jest za to uwielbiany przez miliony.
Decyzja Siwy, by być szczerym nie tylko ze sobą, ale także ze swoimi fanami, bez względu na konsekwencje, oznacza zmianę w naszej kulturze, która nadchodzi od dawna.
Myślę, że największym wnioskiem z przełomowego momentu Jojo Siwy jest to, że queer powoli, ale z pewnością staje się bardziej normalizowany. Dla wrażliwych młodych ludzi, którzy wiedzą, kim są, bycie akceptowanym, a nie innym to wszystko. Oglądanie Siwy tańczącej z inną partnerką w wielkim show, takim jak Dancing with the Stars, to ogromny krok we właściwym kierunku dla reprezentacji LGBTQ+, zwłaszcza dla queerowych dzieciaków. Nawet sama Siwa podzielała podobne odczucia podczas panelu Stowarzyszenia Krytyków Telewizyjnych na kilka miesięcy przed wyemitowaniem odcinka.
„To naprawdę wyjątkowe, że nie tylko teraz mogę dzielić się ze światem, że pokochasz kogo chcesz kochać, ale także masz taniec, z którym chcesz tańczyć” – powiedział Siwa. „Jest wiele barier, które będziemy musieli przełamać – kto prowadzi, jak się ubierasz, jakie nosisz buty? Ale myślę, że to wszystko, czego nie mogę się doczekać. To będzie trudne , ale da tak wiele ludziom — ludziom ze społeczności LGBTQ, którzy czują się trochę inaczej. Da im to poczucie szczęścia”.
Żeby było jasne, pojawienie się JoJo Siwy i moment Taniec z Gwiazdami nie są magicznymi rozwiązaniami głęboko zakorzenionej homofobii, która jest w naszej kulturze. Jest to jednak krok, który z pewnością warto uczcić. Chociaż nie miałem JoJo Siwy, gdy miałem 12 lat, jestem zachwycony tym, że dzisiejsze dzieci tak robią i nie mam nadziei, że przyszłe pokolenia też to zrobią.
Źródło obrazu: Getty / Leon Bennett / Stringer